Η ατραπός του πόνου.
Η αναζήτηση μιας πνευματικής ατραπού δεν ξεκινάει με φώτα και έκσταση. Η αναζήτηση αυτή γεννιέται μέσα από τα βάσανα, με τις δύσκολες προσπάθειες του πόνου, της απογοήτευσης και της σύγχυσης.
Τα βάσανα από μόνα τους όμως δεν είναι
αρκετά για να πυροδοτήσουν την γέννηση μιας πνευματικής ανάγκης. Δεν
είναι αρκετή μια παθητική αποδοχή της μοίρας και των δεινών που έρχονται
κατά την διάρκεια μιας ζωής. Απαιτείται μια εσωτερική συνειδητοποίηση,
μια πρώτη αφύπνιση, ένας σεισμός που θα έρθει να ταρακουνήσει συθέμελα
κάθε ψευδαίσθηση προσποιητής ασφάλειας που έντεχνα δημιουργεί το εγώ.
Και τότε φανερώνεται έστω και φευγαλέα η
ανείπωτη ανασφάλεια, η αβεβαιότητα στην οποία στηρίζονται τα πόδια μας
στη πορεία μες τη ζωή. Όταν ανατείλει αυτή η εσωτερική ενόραση, έστω και
σαν σπίθα, τότε προκαλείται η πρώτη εσωτερική κρίση. Οι συνηθισμένοι
στόχοι ανατρέπονται, οι συνήθεις αξίες ηθικής και κοινωνικής αποδοχής
δεν καλύπτουν τις απορίες που γεννιούνται. Οι καθημερινές πεζές ασχολίες
χάνουν την ουσία τους και το εγώ αναγκάζεται ν' αφήσει στην άκρη τις
διαρκώς πεισματικές ανικανοποίητες παλιές απολαύσεις του.
Στην αρχή τέτοιες αλλαγές δεν είναι
ευχάριστες και καλοδεχούμενες. Ούτε από την προσωπικότητα ούτε από τους
γύρω μας. Προσπαθούμε κυρίως ασυνείδητα, ν΄ αρνηθούμε το όραμα, να
παραμερίσουμε τις αμφιβολίες για το αν η ζωή μας είναι στο σωστό δρόμο.
Από την στιγμή όμως που η φλόγα της αναζήτησης ανάψει, συνεχίζει να
καίει, ώσπου στο τέλος θριαμβευτικά θα κάψει κάθε ψεύτικο, κάθε πλάνη,
κάθε ψευδαίσθηση. Κάθε φορά που θα πισωγυρίζουμε στα παλιά θα έρχεται η
φλόγα και θα μας δείχνει το λάθος, θα μας δείχνει πόσο χάλια είμαστε,
πόσο η ζωή εσωτερικά στράβωσε. Όποτε αυτή η καμπή δημιουργείται μια νέα
ανάγκη δημιουργείται, μια νέα εσωτερική ανησυχία υψώνεται στη ψυχή με
έναν βαθύ απόηχο πως κάτι δεν πάει καλά. Κάτι είναι λάθος. Αυτή η
διαδικασία κρατάει ζωές. Είναι η εσωτερική κίνηση του πνεύματος που από
το απλό μονοπάτι της ύπαρξης μετακινείται στο μονοπάτι της μαθητείας.
Στην ατραπό της μύησης. Μέσα από τον
πόνο και τα βάσανα, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε μαθητή. Ανάγκη για αυτή
την πορεία είναι μια βαθιά πνευματική ζωντανή διδασκαλία. Μια
ολοκληρωμένη ατραπός που να έχει βάθος και πνευματική υπόσταση,
ζωντανούς πνευματικούς διδασκάλους και ενσαρκωμένους εκφραστές της. H
μαθητεία είναι διαδικασία της ψυχής και όχι της διάνοιας. Η αναζήτηση
παρακινείται από την πρωταρχική ενόραση του πόνου, της ανησυχίας, της
αμφιβολίας και της αβεβαιότητας.Μία προσευχή λέει κάπου "είθε ο πόνος
να φέρει την οφειλόμενη ανταμοιβή φωτός και αγάπης" . Κάπου εδώ ξεκινά η
αλλαγή, η θεραπεία, η ανακούφιση, η ειρήνη που έρχεται μετά από ένα
βαθύ και μακροχρόνιο πόνο.
Πόσες φορές δεν νιώσαμε από κάποιον
έντονο πόνο, από δόντι, τη μέση, το στομάχι, το κεφάλι, πως η ζωή δεν
έχει νόημα. Όλα σβήνουν μπροστά στο πόνο. Τις πιο ωραίες σκέψεις
αρχίζεις και τις κάνεις όταν αντιληφθείς τον πόνο, τον αποδεχτείς και
έπειτα κινητοποιηθείς για να κάνεις κάτι. Και όταν αυτός χαθεί? Τι
ανακούφιση, μια νέα ημέρα, τώρα μπορώ να ζήσω, η ειρήνη απλώνεται μέσα
στο σώμα. Αν μπορεί αυτά να τα δημιουργήσει ένα φυσικός πόνος, τι
συμβαίνει με τους πόνους της ψυχής? Πόσο μπορούν να επηρεάσουν, να
καθηλώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ανήμποροι και παραδομένοι μέσα σε
μια ζωή που παντού οργιάζει. Έρχεται κάποιος και λέει έχω κατάθλιψη, έχω
καρκίνο, έχω πανικούς. Τι λέει όμως μια πνευματική θεώρηση? Ναι μπορεί
να χρειάζεσαι φάρμακα, εγχείρηση, διατροφή, αλλά η ψυχή σου πεινάει, το
πνεύμα σου διψάει., δεν το νιώθεις? Δεν έχεις ανάγκη μόνο αυτά. Έχεις
ανάγκη από μια διδασκαλία, μια νέα θεώρηση, έναν πνευματικό βράχο να
πιαστείς, να γαντζωθείς και να σύρεις έξω το κορμί σου από τα κύματα του
πόνου και τον ανεμοστρόβιλο των βασάνων. Τότε η ύπαρξη αρχίζει να
θεραπεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου